In huiskamerrestaurant Babylon klinkt funky muziek. Er hangen kleurige schilderijen aan de muur. Aan één van de tafels is Marja Albers aan het werk. Ze heeft zicht op een open keuken, waar een kok aan het werk is. Op de aangrenzende bar staat de compassiepluim, een wisselprijs die uitgereikt is aan de levendige Woon-werk gemeenschap Babylon. Dit omdat een groep van vooral vrijwilligers werkt aan een duurzame manier van samenwerken en –leven. In verbinding met elkaar kan er eenieder zijn/haar capaciteit en talent tot volle bloei laten komen. Marja is samen met Edith Mol (initiatiefneemster) en Hanneke Goemans de drijvende kracht in deze organisatie. Aan Nijmegen huis van Compassie de eer om twee van de drie dames te vragen over hun ervaringen rondom compassie en het ontvangen van de compassiepluim.
Het begin
Sinds 2012 woont Edith Mol, een open, creatieve vrouw in haar bungalow op de Locatie Vijverhof. Een ideale plek om een woon- werkgemeenschap te beginnen. Het voormalige ZZG (Zorg Zuid Gelderland) terrein ligt naast een bos. Het gebied waar ze heerlijke wandelingen maakte met haar oud Duitse herder.
Edith:
“Ik zoek al naar zo’n locatie sinds mijn achttiende. Een groot deel van mijn werkzame leven heb ik empowerment trainingen gegeven aan mensen van alle leeftijden en nationaliteiten. Ik zat veel weekenden in de mooiste trainingslocaties van het land. Dit voedde mijn droom alleen maar. Toen ik hier terecht kwam dacht ik dit is het.”
Na jaren overleg met diverse partijen over plannen rondom het woon- werkgemeenschap kon in 2016 het restaurant ‘De Heerlijkheid’ voor een laag bedrag worden overgenomen. De ruimte werd omgetoverd tot het huiskamerrestaurant Babylon. Sindsdien zorgen diverse vrijwilligers voor een goede sfeer, heerlijke buffetten, soepen, tosti’s en drankjes. Er worden allerhande activiteiten, zoals meditaties, lezingen, creatieve ochtenden, workshops, muziekuitvoeringen, lezingen, exposities, etc. georganiseerd.
Edith:
”Naast het restaurant is er in dit gebouw een door vrijwilligers gestarte Voedsel coöperatie, tweedehands winkel, tweedehands boekenwinkel, lounge bioskoop, expositieruimte, moestuin, duurzaamheid café en zo meer. Eigenlijk kunnen alle initiatieven gerealiseerd worden mits er ruimte voor is. Voor het huiskamerrestaurant willen wij onder andere een betere isolatie en zonnepanelen, zodat het restaurant duurzaam wordt. Een ander plan is dat het voormalige verzorgingstehuis gestript gaat worden. Er zullen 40 appartementen op een duurzame wijze worden gerealiseerd. Het is de bedoeling dat op dit terrein zowel sociale -, duurdere huur en koopwoningen worden gebouwd.’
De gemeenschap
Zowel Edith en Marja zien de gemeenschap op een organische manier groter worden. Er is steeds meer verbinding en iedereen leert elkaar beter kennen. Er is een vaste kern. De verzorgende, creatieve Marja voelt zichzelf een pionier. Ze kwam in deze gemeenschap terecht door een vriendin en doet inmiddels vele taken, waaronder de administratie.
Marja:
“Ik zie de gemeenschap van de ‘Bottom Up’ groeien. Het is met vallen en opstaan. Ik vind dat heel mooi om mee te maken. Ieder zet zijn talent in en dat mag ook. Je steunt elkaar. Het is samenleven, delen en niet alleen op het plekje hier. Maar ook de verbinding die ik voel met de hele wereld. Alles wat leeft!”
Behalve de bewoners op het terrein zijn mensen van buitenaf ook welkom.
Edith:
“Je moet het wel leuk vinden om misschien op den duur hier te komen wonen. Ik merk dat er steeds meer verbinding is, maar er zijn ook mensen die er niet tegen kunnen en uit de gemeenschap stappen.”
Compassie- en compassiepluim
Dat er nog weleens teruggedacht wordt aan de dag van de uitreiking van de compassiepluim is een feit. Edith: ”Ik vond het heel leuk! Het was sowieso bijzonder dat we hem kregen. Ik zit in een startersinitiatief met Gezellig Nijmegen, de Wijkfabriek en Broedtafel. Conrad Savy (medeoprichter en voorzitter Wijkfabriek) dacht al van tevoren dat we de compassieprijs zouden winnen. We zijn er met vijf vrouwen heen gegaan en volgden een programma. Ik heb ervan genoten en had eerder nog nooit van deze prijsuitreiking gehoord.”
Marja:
“Ik voel me vereerd. Het is een prijs die bij mij past. Ik houd rekening met anderen om me heen. Je bent ook de wereld, het is vice versa. Compassie is er tekort in de wereld. We moeten compassie leren en we hebben het nodig om ervoor te zorgen dat de we de aarde niet vernietigen.”
Edith:
” Ik denk dat ik me erbij aansluit. Ik merk dat er niets mooiers is dan mezelf verbonden te voelen met de ander. Ik kom dan in een ‘flow’. Dat vind ik geweldig! Ik krijg er energie van.”
Marja:
“De tijd van individualiteit, egoïsme, eigen belang is een beetje over dat kan gewoon niet meer. Dus moeten we het toch met minder doen en wat meer hergebruiken. Samenleven, delen ook van materialen en alles wat zo goed als kapot is proberen te herstellen. Als je ziet wat er aan plastic in oceanen rondzwerft, dat gieren doodgaan en uitsterven, dat kan niet!
Edith:
“In Turkije staan er dictators op en het worden er steeds meer. Ik luister naar Podcast ‘Café Weltschmerz, daarin komen onafhankelijke denkers aan het woord die met elkaar in discussie gaan. Ik vind het doodeng als ik hoor wat er te gebeuren staat. De kanteling waar we voor staan zal niet zonder slag of stoot gaan. Wij zitten hier in Europa precies tussen alle partijen in. Dan hebben we compassie nodig. Wanneer we allemaal in ons gelijk gaan staan wordt het alleen maar ellendiger.”
Marja:
”Dus we denken ook in het groots hier.”
Vrijwilligers en compassie
Ons gesprek wordt onderbroken door een vrijwilligster die aan ons vraagt of we nog iets willen eten of drinken. Ze is vriendelijk. Ik vraag me af hoe vrijwilligers vormgeven aan compassie.
Marja:
”De vrijwilligers die hier werken beschouwen iedereen als een enorme gast en ze hebben daar alles voor over. Ik zei vanochtend tegen John (kok) iets over een klant en toen antwoorde hij: ‘klant?’ die hebben we hier niet. We hebben het over gasten.” Ik vind samenwerken belangrijk. Ieder mens heeft talenten, die kan je inzetten. Er zijn hier personen uit verschillende culturen en religies en die werken samen. De één leert van de ander. Het is mooi om te delen en elkaar te verrijken. Het gaat ook over respect. Ik heb een tijd tussen de Afrikanen geleefd. Daar heb ik geleerd wat respect is. Dat mis ik in deze maatschappij, dat je de ander in de waarde laat. We zijn allemaal één met elkaar en kunnen onderzoeken of we iets voor elkaar kunnen betekenen.”
Edith:
“We hadden zaterdag dertig organisaties in huis vanuit het COC, die allemaal andere doelgroepen voor ogen hebben. Denk aan transgender, A-seksueel, dus dertig verschillenden. Ze liepen samen de polonaise, dat was zo ontroerend. Het is zo’n andere manier van omgaan dan zoals we gewend zijn: bijvoorbeeld een middelvinger opsteken wanneer iemand iets fout doet.”
Nijmegen stad van Compassie
Edith vindt Nijmegen stad van Compassie een ontzettend leuk initiatief.
Edith:
“Compassiesteden zijn overal, door Nederland en de Wereld. Iedereen geeft op eigen wijze vorm aan het overbrengen van compassie.
Marja:
”Ik ben trots op onze stad. Er is veel natuur. Je hebt hier alles: uiterwaarden, water, bossen, heuvels. Het is een unieke plek. Je hoeft niet op vakantie als je hier woont. Ik houd van Nijmegen en haar natuur.”
Gulden regel: ‘Behandel de ander, zoals jezelf behandeld wilt worden
Marja:
”Dit is voor mij de gouden regel! Ik ben mezelf er bewust van en ik probeer zo goed als ik kan dit na te streven. Het is niet altijd makkelijk. Het zit vaak in kleine dingen. Dan denk ik aan het pletten van een mug, dingen die ik weggooi of een grote mond die ik weleens tegen mijn kinderen heb.
Edith:
‘Je bent er heel snel uit.’
Marja:
“Het is goed om jezelf van bovenaf te zien. Het is mooi wanneer je de aarde vanuit de ruimte ziet en ontdekt hoe prachtig het leven is.”
Wil je meer weten over woon- werkgroep Babylon? Kijk dan op de volgende website: www.woonwerkbabylon.nl/
